8. Can't fall in love I got options.

                  - Ebony wstawaj! – krzyczałem nad uchem dziewczyny, gdy na zegarku wybiła siódma trzydzieści. – Musimy iść do szkoły.

- Zróbmy sobie wolne – sapnęła przecierając dłońmi zaspane oczy. Westchnąłem z dezaprobatą i usiadłem obok niej, na co ona się uśmiechnęła. Ja również nie miałem chęci na spędzenie połowy dnia w tej beznadziejnej budzie, więc przystałem na jej propozycję.

- Wyspałaś się, chociaż? – spytałem a ona pokiwała głową twierdząco.

- Może wybierzemy się na jakąś wycieczkę? – zaproponowała. Zgodziłem się. Szatynka została jeszcze w łóżku, lecz obiecała, że zaraz pójdzie do łazienki, aby się ubrać. Ja w tym czasie poszedłem do kuchni żeby zrobić śniadanie.

- Wiesz, że będziesz miała kłopoty przez to, że nie poszłaś do szkoły? – powiedziałem, gdy jedliśmy tosty a cisza trwała już dłuższą chwilę.

- Trudno – odpowiedziała bezinteresownie, westchnąłem. Od kiedy szatynka była taka pyskata? Pociągało mnie to, ale w ogóle do niej nie pasowało. To ja byłem tym wulgarnym i wrednym a ona raczej należała do spokojnych. – A Ty nie będziesz miał?

- Mi nikt nic nie zrobi a ciebie rodzice mogą uziemić czy coś – wyjaśniłem, na co ona zaśmiała się pod nosem.

- Dlaczego zareagowałeś tak agresywnie, gdy Jason chciał mnie odwieźć? Skąd ty się w ogóle tam wziąłeś? – zapytała wlepiając wzrok w swój talerz. Nie odpowiadałem, więc spojrzała na mnie oczekująco.

- Jaki Jason? O czym mówisz? – udałem, że nie wiem, o co jej chodzi, na co ona westchnęła. Nie chciałem mówić jej prawdy. Jak na razie miała nie wiedzieć o tym, że ten sukinsyn mi grozi, że narażam ją na niebezpieczeństwo. Poza tym mieliśmy przez jakiś czas się unikać a tym czasem siedzimy w moim domu a ja nadal nie wiem, co mam zrobić.

- Nie byłam aż tak pijana, pamiętam, co się działo – szepnęła. Upiłem łyk herbaty i gdy wymyśliłem już jak mam się wykręcić odpowiedziałem:

- Nie chciałem żeby jakiś obcy koleś cię gdzieś wiózł. Mógł ci przecież coś zrobić – uśmiechnąłem się lekko, aby wyglądać wiarygodniej. Wiedziałem, że w to nie uwierzy, ale nic lepszego nie przychodziło mi na myśl.

- Przesadzasz – szatynka jak zawsze musiała postawić na swoim. Na jej twarzy pojawił się mały grymas. Nie wyglądała już bezbronnie.

- A tak w ogóle to nie wiedziałem, że pijesz alkohol – uśmiechnąłem się do niej cwanie lekko unosząc jedną brew ku górze, na co ona odpowiedziała mi z powagą:

- Czasami – mruknęła wbijając widelec w kanapkę. – A ja nie wiedziałam, że palisz.

- Czasami – odpowiedziałem jej tak jak ona mi przedrzeźniając się jednocześnie. Ta rozmowa wydawała się być nieco szorstka. Nie mogliśmy się dogadać i nie byliśmy szczerzy wobec siebie.

- Skąd masz ten wóz? – zapytała uśmiechając się szeroko. Słońce świeciło wprost na jej twarz. Stałem oparty o samochód, dłonie miałem schowane w kieszeniach. Wyglądała nieziemsko w tych krótkich spodenkach i luźnej bluzce.

- Pożyczyłem – odpowiedziałem odwzajemniając uśmiech. Na szczęście atmosfera nie była już tak spięta jak przy śniadaniu.

- Od kogo? – spytała podejrzliwie, po czym stanęła przede mną. Czy ona zawsze musiała wszystko wiedzieć? Mały detektyw.

- Od przemiłej Pani Dolores – wyjaśniłem kiwając lekko na dom znajdujący się obok. Dziewczyna zaśmiała się. Odsunąłem się, aby otworzyć jej drzwi jak prawdziwy gentelmen. Zajęliśmy miejsca w zielonym kabriolecie, po czym odjechaliśmy.

- Gdzie jedziemy? – usłyszałem po chwili pytanie. Spojrzałem na dziewczynę kątem oka. Wiatr rozwiewał lekko jej długie włosy a uśmiech nie schodził z jej twarzy.

- Sąsiadka poleciła mi ciekawe miejsce nad jeziorem za miastem. W schowku mamy mapę, na której jest pokazane jak tam dojechać. Musisz mnie nawigować – puściłem jej oczko śmiejąc się jednocześnie.

- Wiesz, że jest coś takiego jak GPS? – spytała z rozbawieniem, na co ja ściągnąłem okulary i spojrzałem na nią unosząc do góry jedną brew.

- Bands all in my dollars. I'm everywhere, wrist poppin'. Can't fall in love I got options. I'm high school that's college! – krzyknąłem w rytm piosenki jednocześnie wybijając jej beat na kierownicy.

Już dawno wyjechaliśmy za miasto, lecz od jakichś dwudziestu minut jechaliśmy po tej samej autostradzie.

- Zobacz na tą mapę ile nam jeszcze zostało – poprosiłem. Ebony wyciągnęła ze schowka ogromny papier i zaczęła szukać na nim jakichś wskazówek.

- Nie chcę cię martwić, ale jakieś 10 mil temu powinniśmy być na miejscu – powiedziała śmiejąc się a ja spojrzałem na nią zdziwiony.

- Jak to? To gdzie my jesteśmy? – zapytałem zdezorientowany. Taki dobry kierowca jak ja zabłądził? To nie możliwe. Na początku pomyślałem, że dziewczyna po prostu sobie ze mnie żartuje, lecz po chwili uświadomiłem sobie, że naprawdę już dawno powinniśmy być na miejscu.

- Jeszcze chwila a dojedziemy do Bakersfield – odpowiedziała. Zjechałem na pobocze, po czym wysiadłem z wozu. Wziąłem mapę od dziewczyny i zacząłem analizować, co się stało, że nie dotarliśmy na miejsce.

Ebony

Zabłądziliśmy, nie dojechaliśmy na miejsce, ale i tak jest idealnie. Teraz stoimy na poboczu przy jakiejś drodze a Bieber dokładnie przegląda mapę. Wielki znawca. To wszystko jego wina. Spojrzałam na niego a on uśmiechając się od ucha do ucha podniósł ręce do góry, po czym opuścił je bezradnie.

- Jesteś marnym kierowcą! W dodatku chce mi się siku – krzyknęłam do niego a on ściągnął okulary przeciwsłoneczne i podbiegł do mnie. Uśmiech cały czas nie schodził z jego twarzy. Przytulił mnie mocno.

- Jestem dobrym kierowcą to te wszystkie drogi tak podobnie wyglądają! – zaprzeczył śmiejąc się minimetr od mojej twarzy.

- Dobra, dobra. Wracamy do miasta? – zaproponowałam z myślą o jakimś obiedzie, ponieważ powoli zaczynałam być głodna. Chłopak przystanął na moją propozycję a więc postanowiliśmy wracać próbując jednak tym razem nie zabłądzić.

Następnego dnia w szkole nie obyło się bez wrednych tekstów nauczycieli gdzie to ja się wczoraj podziewałam. Pierwszy raz byłam nieobecna w szkole bez wcześniejszego zawiadomienia a oni od razu robili z tego nie wiadomo, jakie wydarzenie. Nie rozumiałam zasad szkół.

Gdy tylko weszłam do klasy, w której odbywała się nasza pierwsza lekcja zauważyłam, że brakuje Justina. Teraz to na pewno chłopak będzie miał przerąbane nie chodząc do szkoły od początku tygodnia. Chyba, że jego mama okłamała wychowawczynię, że jest chory.

Zamiast chociaż udawać, że słucham, co mówi do nas nauczycielka matematyki siedziałam totalnie pogrążona w rozmyślaniach o tym, co dzieje się teraz z Bieberem. Chłopak musiał wplątać się w niezłe kłopoty skoro najpierw ktoś go pobił, w dodatku chłopak zachowywał się momentami, co najmniej dziwnie. Rozglądał się dookoła i był zestresowany. Nie wspominam nawet o tym, gdy zaczął wypytywać mnie czy ktoś mnie nie śledził i oznajmił, że nie powinniśmy się widywać przez jakiś czas. To ostatnie niestety nie wypaliło. Cały wczorajszy dzień spędziliśmy razem i jakoś nic się nie stało wiec, o co mu chodziło? A i jeszcze moment, gdy na imprezie poznałam Jasona i nagle nie wiadomo jak gdzie i kiedy na horyzoncie pojawił się Justin i kazał mi iść do samochodu.

Nie mogłam się zerwać kolejny raz z lekcji a więc musiałam spokojnie wytrwać do końca. Po południu jednak postanowiłam odwiedzić Biebera, aby zadać mu pytanie, które mnie cały czas męczyło.

Justin

Dzisiaj też postanowiłem nie iść do szkoły. Miałem ważniejsze sprawy na głowie niż siedzenie i udawanie, że myślę. W dodatku w nocy podjąłem decyzję, która mogła pomóc rozwiązać mi moje problemy. Nie byłem tego do końca pewien, ale musiałem zrobić cokolwiek by obronić Ebony.

Cały czas próbowałem zachować zimną krew, ale cała ta sytuacja doprowadzała mnie do szału, bo tak naprawdę to nie zrobiłem nic oprócz tego, że odmówiłem udziału w wyścigach a przez to wpakowałem się w niezłe gówno. Moje życie naprawdę było jedną wielką porażką.

Wiem, że sam powiedziałem Crawford, że nie powinniśmy się teraz przez jakiś czas widywać, ale chcąc sprawdzić czy wszystko u niej w porządku postanowiłem pojechać po nią do szkoły.

Czekałem przed budynkiem. Siedziałem w samochodzie, w tle leciała cicha muzyka. Uchyliłem lekko okno a lekki powiew wiatru przeniknął przez moje ciało. Zadzwonił dzwonek a kilkadziesiąt osób opuściło budynek szkolny. Wśród nich nie było szatynki, więc przez chwilę zwątpiłem czy przyjechałem o właściwej porze. W tej samej chwili nieopodal mnie zaparkował granatowy Mercedes. Przyglądnąłem się bliżej i nie myliłem się. Z wozu wysiadł Dragon. Co on tu do cholery robi? Przez moje ciało przeszła fala gorąca. Aż wrzałem w środku. Zacisnąłem pięści i w tym momencie ze szkoły wyszła Ebony. Rozmawiała przez telefon i wcale nie zwracała uwagi na to, co się dookoła niej dzieje. Dragon spojrzał w moją stronę. Zauważył moją postać, po czym przesłał mi swój chytry uśmiech. Wysiadłem, czym prędzej z wozu trzaskając jednocześnie drzwiami. Chciałem podbiec do dziewczyny, lecz szatyn mnie wyprzedził.

- Hej, pamiętasz mnie? – powiedział do niej. Podbiegłem szybko i z całej siły odepchnąłem go od brązowookiej. Wylądował na chodniku a Ebony spojrzała na mnie zdziwiona.

- Co ty sobie do cholery myślisz?! – wykrzyczałem ze złoszczony nie myśląc o niczym. O żadnych konsekwencjach czy o tym, że Crawford stoi obok. – To sprawa pomiędzy nami, więc, po co ją w to mieszasz?

- Zaproponowałem ci coś a ty się na to nie zgodziłeś, więc teraz musisz ponieść jakieś konsekwencje – odpowiedział śmiejąc się pod nosem.

- Co tu się dzieje? – usłyszałem za plecami głos Ebony, lecz nie zwracałem nawet na nią uwagi, ponieważ teraz musiałem wyjaśnić sobie wszystko z tym typem.

- Nie mam zamiaru robić czegoś, na co nie mam ochoty abyś ty miał z tego zysk! – warknąłem a moje zdenerwowanie osiągnęło już poziom maximum. Chłopak prychnął pod nosem, na co ja jeszcze bardziej zacisnąłem ze złości pięści, po czym wsadziłem je do kieszeni spodni.

- Albo to albo stracisz coś naprawdę cennego, rozumiesz? Ja nie odpuszczam tak łatwo – powiedział kierując się w stronę swojego samochodu. – Jutro wyślę ci adres. Stawisz się i wygrasz: masz spokój. Jeżeli nie to już nie będziemy się tak bawić – dodał i po chwili zniknął mi już z pola widzenia. Została po nim tylko smuga szarego dymu, która wydostała się spod sportowych opon jego wozu.

- Możesz mi do cholery powiedzieć, co tu się właśnie stało!? – kolejny raz usłyszałem oczekujący ton szatynki, która przyglądała się całemu wydarzeniu.

- Nie ważne, choć odwiozę cię do domu – odpowiedziałem próbując uniknąć konfrontacji z nią. Ręce cały czas trzymałem w spodniach. Bałem się nawet na nią spojrzeć.

- Nie chcę żebyś mnie odwoził chcę tylko wiedzieć, w co ty się wpakowałeś Justin, hm? – zapytała podchodząc do mnie jak najbliżej mogła. Wyczuła, że unikam jej spojrzenia a więc bez wahania pociągnęła mnie za podbródek lekko w dół, aby mogła spojrzeć w moje oczy. – Justin!

- Nie mogę ci teraz o tym powiedzieć. Do końca tygodnia postaram się to wszystko wyjaśnić i naprawić a wtedy ci wszystko opowiem – powiedziałem próbując trochę ją uspokoić.

- Martwię się o ciebie, rozumiesz? Wpakowałeś się w jakieś problemy i nie chcesz mi o nich powiedzieć. I co ja mam ci niby ufać? – wyszeptała wywołując we mnie okropne wyrzuty sumienia. Jestem skurwielem.

- Obiecuje ci, że wszystko naprawie, okej? – mruknąłem do jej ucha przytulając ją lekko. Ona natomiast objęła mnie mocno, co bardzo mnie zdziwiło, ale jednocześnie też wywołało u mnie napływ pozytywnej energii i chęci do wydostania się z tego całego bagna.

- Mam taką nadzieję – odparła, po czym skierowaliśmy się do samochodu abym mógł odwieźć ją do domu. 

~*~ 

Od następnego rozdziału obiecuję Wam wydarzenia, których się nie spodziewacie :) Justin wpadnie w kilka nieodpowiednich sytuacji. Jak myślicie, co się wydarzy? 

Jeżeli przez moją nieuwagę ktoś nie jest informowany o notkach to proszę napisać. + Osoby, które chcą być informowane proszę o zostawienie swojego nicku z twittera/linku do bloga/nr GG.